Mijn antwoord op de column van Nolly (amensame) met de preek, maar het is wel gelijk een heel verhaal geworden.
Het heeft me zo aan het denken gezet en alles ging weer even de revue passeren.
Mijn leven in het kort, voor wie mij iets beter wil leren kennen.
Na een jaar huwelijk, waarin ik op wolkjes liep en ook nog zwanger was van onze liefdesbaby en de geboorte daarvan, is het allemaal begonnen.
Plotseling stort je hele wereldje in, je wordt ziek en bent nog maar net 20 jaar!!!
Je hele leven staat werkelijk op zijn kop. Hebt een man en een kindje om voor te zorgen en ook nog zo verschrikkelijk veel dromen.
Plannen b.v. om later weer aan het werk te gaan als de kinderen groot genoeg waren, dat is er nooit meer van gekomen.
Het werd dokteren en na een jaar tijd en ook nog 4 weken ziekenhuisopname kwamen de specialisten er uiteindelijk achter wat ik had:
Mijn schildklier werkte veel te snel en daardoor had ik een hoge bloeddruk, verhoging en voelde me helemaal niet goed.
Zo sudder je dan een poosje door in de hoop dat de medicijnen je zullen helpen.
Nog een erg spannende tweede zwangerschap gehad. De zenuwen zowat niet meer de baas kunnen, want de specialist zei dat deze zwangerschap wel haast zou moeten mislukken.
Mijn bloedgehalte voor de schildklier was n.l. door de zwangerschap weer van slag en ik moest zelf meer medicijnen nemen, wat weer niet goed was voor het kindje.
Uiteindelijk kRegen we er, na een gezonde dochter, gelukkig ook een gezonde zoon bij.
Het heeft lang geduurd, voordat ik eindelijk kon geloven dat alles met hem in orde was.
Opereren, ja of nee???
Toen ik 26 jaar was besloot ik toch voor een operatie aan mijn schildklier.
Zo wilde ik niet verder leven en dit kon ik iedereen niet aandoen. Wilde zo graag beter worden en er helemaal zijn voor alles en iedereen.
Nog moeier en beroerder als ik was voor de operatie, kwam ik weer naar huis en ik voelde me doodongelukkig. Nu moest ik weer andere medicijnen nemen om zelfs in leven te Blijven!
De operatie was een sof geworden. Ze hadden per ongeluk ook bijschildkliertjes verwijderd en zonder die kan je niet leven.
Ben na die operatie zowat in een coma beland, maar dat hadden ze nog juist op tijd door.
De tunnel, ik zat er al in en werd meegezogen! Zag het Licht in de verte en voelde de rust van de andere kant, maar moest terug omdat ik nog niet klaar was met dit leven.
En dan, daarna???
Dan raak je van de ene depressie in de andere, omdat je dat alles niet kan accepteren.
Je voelt je geen goede vrouw en geen goede moeder, want je ligt middagen op bed om het maar vol te kunnen houden.
Kan ook niet overal zomaar met de kinderen heen, dus die hebben ook heel wat moeten missen daardoor, net zoals mijn lieve mannetje overigens.
Schuldgevoelens steken de kop op en af en toe komen die ook nu nog om het hoekje kijken. Wat een klus om daarmee dan weer mee klaar te komen, pffft.
Heb geregeld na de operatie een periode gehad van gezinshulp over de vloer en op dit ogenblik een vaste gezinshulp, iedere week 4 uur op de dinsdagmorgen.
Periodes gehad, dat ik de deur niet meer uit dorst door de hyperventilatie, een extra kadootje er nog bij. Daar heb ik me gelukkig, met behulp van lieve mensen om me heen en medicijnen, weer doorheen weten te slaan.
Vreselijk, wat is dat een rotgevoel! Of je soms dood gaat of van de wereld bent en je kunt niet eens meer opstaan, laat staan lopen.
Soms, heel soms komt het weer terug en dan weet ik nu dat ik goed op mijn ademhaling moet letten en even flink rustig aan moet doen.
De kerkmensen, daar heb ik in die tijd zelf weinig steun aan ondervonden. Dat zakte allemaal af en hoefde voor mij ook niet meer. Ik persoonlijk vond in de kerk niet wat ik zocht.
Gaat het nu beter???
De laatste jaren zijn er nog meer dingen bijgekomen, allerlei pijntjes en ook een nier die niet meer goed werkt. Dus altijd maar weer de controles, bloed prikken, dexa-scan en nierfunctie bepalen enz.
Maar het allerergste is dat ik werkelijk elke dag moe ben, soms te moe om de deur uit te gaan.
Daar hebben we wel een goede remedie op gevonden: Ons hondje, dus ik moet wel gaan wandelen.
Dat is heel goed voor me, ik Blijf in beweging en heb gelijk wat frisse lucht. Ook haal ik weer energie uit de natuur, heb ik altijd weer hard nodig.
Het gemis van veel dingen door mijn beperkingen, maken me vaak wel erg verdrietig en ook eenzaam.
B.V. het betrokken zijn bij/met de samenleving, door het niet kunnen gaan werken en ook andere dingen waar je gezelligheid zou kunnen vinden.
Je wilt zo graag meedoen, maar mijn hele lijf (vooral mijn hoofd) is daar vaak te moe voor en dan lukt dat niet!
Net zo goed als soms een uitje of een verjaardag, waar ik door vermoeidheid niet mee naartoe kan gaan en ik dan weer alleen thuis Blijf.
Ik heb er dagen tussen, dat ik alleen nog maar kan huilen en niks anders.
Het blijft op en af en roeien met de riemen, die ik nog heb. Zal mezelf altijd in acht moeten blijven nemen.
En hoe kom ik hier nu bij om dit allemaal op te schrijven???
De geplaatste preek van Nolly, over de melaatste die niet meetelde omdat hij ziek was.
Dat gevoel, ik heb dat dus vaak ook! Want als je niet mee kan doen met alles, lijkt het soms of je er ook niet echt bij hoort en aan de kant staat!
Maar goed dat is natuurlijk wel mijn eigen gevoel.
Op sommige momenten is het voor mij dan ook weleens, slikken of stikken.
Ik kan gewoonweg niet zo meekomen, zoals de rest en geef dat eerlijk toe.
Mijn hersenen werken ook niet zo snel, komt waarschijnlijk door een ernstige hersenvliesontsteking die ik als baby heb gehad?
Maar gek ben ik gelukkig nog lang niet, alleen heb ik altijd ff de tijd nodig! Het levenstempo van velen ligt voor mij veel te hoog.
Wat ga je doen???
En hoe kan je in vredesnaam altijd positief blijven, met al deze gegevens?
Omdat ik ook het gevoel hebt, dat de medische wereld me ook in de steek laat, (je moet er maar mee leren leven zeggen ze!) ga je op zoek naar alternatieve dingen en zo ben ik ook op het spirituele pad beland.
Werkelijk van alles al geprobeerd, acupunctuur (hielp tijdelijk) homeopathie, (kostte handen vol geld en schoot ook niet echt op) boeken lezen en nog veel meer.
Ik weet nu dat ik het allemaal zelf zal moeten doen, niemand kan mij echt helpen.
Het is een kwestie van accepteren en ik zal het vooral van de kleine dingen moeten hebben.
Maar wil jullie vertellen, dat ik dat vaak nog zo heel erg moeilijk vind! Kan dat niet altijd en dan ben ik weer een poosje depressief of kruip terug in mijn eigen wereldje.
Daar voel ik me dan veilig en kan niemand mij pijn doen, maar dat is wel het wereldje van die melaatste!
En wat ben ik dan Blij als ik dan eindelijk weer een lichtpuntje zie, zodat ik weer verder kan.
Blijft het feit, dat ik me vaak niet begrepen voel en ben in de loop van de jaren door dit alles best vrienden/vriendinnen kwijtgeraakt. Mensen horen liever niet, dat het nog niet beter met je gaat.
Het verschilt van dag tot dag met mijn gestel en ik denk dat het vaak heel moeilijk gevonden wordt om met depressieve of chronisch zieke mensen om te gaan.
Maar dit zijn natuurlijk wel mijn eigen ervaringen, een ander kan dat weer anders ervaren.
Zal voor mezelf de positieve dingen van mezelf moeten Blijven zoeken en dan ook weer voor de spiegel gaan staan.
Ook mijn leven heeft zin! Moet dat steeds tegen mezelf zeggen en ook dat ik er mag zijn, om wie ik ben!
Hoe nu verder met mijn leven???
Vooruitkijken, dat doe ik liever al helemaal niet! Er is teveel onzekerheid en het helpt me helemaal niets.
Ik moet per dag leven en me er steeds weer van bewust zijn en blijven, dat Gods uitgestrekte hand er altijd voor me is als ik het heel erg moeilijk heb!
Alles wat ik hoef te doen, is die hand maar te pakken en me te laten leiden en soms ook een stukje te laten dragen door Hem.
Hij is er, zeker weten en ook voor iedereen! Alleen willen we Hem toelaten in ons leven en Hem om hulp vragen als we het even zo erg moeilijk hebben?
Nog nooit heeft God me in de steek gelaten, ondanks dat ik het zelf vaak weleens dacht.
Dit weet ik wel heel zeker, anders had ik het voor mijn gevoel nooit zolang vol kunnen houden.
Ben ik uiteindelijk rijker door geworden???
Wonderlijke dingen heb ik mogen meemaken, een engelenervaring en nog meer voor ons mensen onverklaarbare dingen.
Ik heb mijn Engelen om me heen, zowel lijfelijk (thuis en ook hier op V.Z.) maar ook de onzichtbare Engelen en Gidsen en daar ben ik heel dankbaar voor.
Heb daar altijd zoveel steun aan. En weet nu dat ik ook een kind van God ben, met al haar moeilijke lessen.
Moet daar eigenlijk heel Blij om zijn, want juist door de moeilijke dingen groei je het hardst.
En wie weet ooit ook nog voor mij een grote wonderlijke genezing?
Afgelopen najaar heb ik weer een wonder mogen ervaren bij Moeder Meera. Zij is een Avatar en woont in Duitsland.
Na een bezoek aan haar, was er de volgende dag een zwart plekje op mijn been ineens helemaal verdwenen. Als dit geen rijkdom is?
Ik zou daar later mee naar de dokter gaan, maar dat was helemaal niet meer nodig!
Handvaten zijn er voor mij zeker weten in de spirituele wereld, maar dan wel als ik er aan toe ben en alles in mijn eigen tempo.
Is dit ook niet geweldig mooi???
Heb man en kinderen, familie en nu een prachtige kleinzoon, allemaal de moeite waard om voor door te leven.
Door de p.c. heb ik o.a. op V.Z. ook nieuwe vriendinnen/vrienden erbij gekregen en natuurlijk ook nog onze eigen goede vrienden en vriendinnen.
Veel mensenkennis doe ik op en probeer steeds het goede in alles en iedereen te blijven zien.
Ik kan door mijn beperkingen niet zomaar altijd een 'mensenvisser' zijn, maar laat mij dan maar een eenvoudige 'dierenvisser' zijn. Ook de dieren hebben ons soms zo heel hard nodig!
Nu komt onze poes Lizzy weer op mijn pad en dat is niet de eerste keer, dat zoiets bij ons gebeurd.
Toeval??? Nee dat kan er bij mij niet meer in, het moet gewoon zo zijn!
Mag nog wonen in een schitterende omgeving. Voor Moeder Aarde zorgen, door met een zakje al de rommel op te ruimen in de buurt hier. Geeft trouwens een heel goed gevoel en de bomen lachen me als het ware weer toe.
Ik kan boetseren, gedichtjes maken, een homepage bouwen, plaatjes maken, contacten hebben via de p.c. en af en toe eens een bezoekje bij iemand afleggen en nog veel meer.
Heb ook zoveel geduld overal mee en kan mensen begrijpen, die zelf even helemaal stuk zitten.
Een beetje werken hier in huis lukt gelukkig nog. Behalve het zware werk en het bukken, maar toch?
Er is altijd wel wat te doen en ik zie de waarde van juist die hele kleine dingen vaak al wel heel goed!
Ik ga steeds weer verder met mijn leven te leven en met proberen alles te leren accepteren wat ik op mijn pad tegenkom.
Dit is wel mijn grootste les en ook de moeilijkste van alles, maar ook een hele uitdaging!
De moraal van mijn verhaal???
Iedereen is een deeltje van het hele grote 'Al'. En zonder dat ene stukje, die we zelf zijn, zou dat niet compleet zijn.
Ongeacht gezond of ziek, rijk of arm, wit of zwart, gelovig of niet en zo kan ik nog wel veel meer op gaan noemen.
Maar het is een groot kleurrijk geheel en ook zo bijzonder mooi.
Leef bij de dag, wees tevreden met iedereen om je heen en alles wat je nog kan en mag doen en geniet.
Je wereldje kan zomaar in 1 klap helemaal instorten, iets waar niet iedereen altijd bij stil staat.
Maar Blijf ook juist dan altijd weer die uitgestrekte hand zien, om je te helpen en te dragen als het moet.
Het is zeker de moeite waard om te mogen ervaren, dat je een kind van God (Of hoe je God zelf benoemen wilt!) bent en dat die altijd van je houdt!
Een mooie zin uit de column van Nolly om mee af te sluiten:
Geen grotere liefde kan iemand hebben dan deze, dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden.
God zegene jullie en laten we de Liefde van God door blijven geven, aan alles wat leeft!
Liefs van Elly.
(Met speciale dank aan Peter, die me in al die jaren trouw is gebleven en me ook zo ontzettend gesteund heeft!)